Schrijfsels

 

Ode aan Shakespeare

Dit  sonnet schreef ik in de trein, het traject ben ik vergeten, toen ik nadacht over een slot/dankwoord voor mijn eindscriptie over de ‘thin line’ tussen vertalen en bewerken (en natuurlijk de vraag of die grens wel ergens te trekken is).

A Final Word is never nowt but Hard
Though not as Hard as Finding Words to Start
Howe’er our Tutors do deserve a Word
Of Thankyou for their Guidance and Accord
We thank our Boy- and Girlfriend even so
For Bearing with us in our Worst of Woe
Our Parents, Friends, the Rest that Play’d their Parts
To Pour their Faith so Richly in our Hearts
To our Lord Bill it will Suffice to Say
That He, like No Man, could invent a play
And when we Fumbled with his Tragedy
We did so in our Deep’st Humility
The Job is Done, at last we can be Free
Our Time has come to Be or not to Be

Emilin (ook namens Jan-Willem Mathijssen, mijn zeer gewaardeerde collega en partner in crime at that time)

Bedankt

Mijn gedachten nadat ik door procedurele regelgeving en politieke nonsens na een kortlopend dienstverband bij een zorgvereniging moest vertrekken:

Mijn laatste dag bij de oudjes vandaag. Ik noem ze de oudjes. De bewoners van de psychiatrisch geriatrische afdeling waar ik het afgelopen jaar een paar diensten per week draaide. We hebben gelachen en gehuild. Mevrouw de B. van 100 vindt het on-be-grij-pe-lijk dat ik niet kan blijven. Ze vraagt wel 14 keer waarom ik nou weg moet. Ik kan het haar theoretisch wel uitleggen maar deel haar onbegrip en verontwaardiging. ‘Als je nou niet goed was…’ zegt ze met haar lichte maar onvervalst Utrechtse tongval. Mevrouw P. zegt zoals gebruikelijk zo min mogelijk maar beaamt met krachtig boe-geroep dat ze het ook niet eens is met mijn vertrek. De mevrouw in kamer 3 weigerde vandaag uit bed te komen dus ik groet haar in haar kamer. ‘Dág’ zegt ze, maar ze is me al kwijt.
Nadat ik uitgebreid ben toe gesproken door de dochter van een bewoner die nog in allerijl een bos bloemen heeft geregeld loop ik nog even binnen bij mevrouw Jansen. Er hangt een serene stilte in de kamer. Mevrouw Jansen is klaar om te gaan. Haar hart is op, haar lichaam moe. Ze wil niets meer. Dochter Gerda die me zonet toesprak en samen met haar broer en schoonzus al vanaf de vroege ochtend bij haar moeder waakt loopt met me mee. Als ik de hand van Mevrouw Jansen pak en zeg dat ik het fijn vond voor haar te zorgen en dat ik nu niet meer zal komen legt ze een hand op mijn wang. Ik bedank haar voor het vertrouwen dat ze me heeft gegeven en de lol die we gehad hebben. Dan kijkt ze me aan en prevelt: ‘nee, jij bedankt.’